γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ*
Βίκτωρος Ουγκώ και Ψαρών, κοντά στην πλατεία Καραϊσκάκη.
Μια παλιά εικονογραφημένη αγγελία του 1936 με οδήγησε στη γωνία Βίκτωρος Ουγκώ και Ψαρών. Είχα κατηφορίσει την οδό Αγίου Κωνσταντίνου, πέρασα από την εκκλησία που δίνει το όνομά της στον δρόμο και είχα δει με χαρά ότι έχει ξαναλάμψει, όταν πλέον στο ύψος της πλατείας Καραϊσκάκη έστριψα δεξιά. Εκεί βρήκα την φιλήσυχη οδό Ψαρών που την έτεμνε η μεγάλη οδός Βίκτωρος Ουγκώ. Είχα διέλθει από μια φορτωμένη μνήμες περιοχή, από το Εθνικό Θέατρο και από δρόμους που είχαν συνδεθεί τόσο με την αστική όσο και με τη λαϊκή Αθήνα. Παλιά σπίτια υπάρχουν ακόμη, όχι πολλά, αλλά τόσα ώστε να δίνεται μία εικόνα του εγγύς παρελθόντος, όταν όλη αυτή η περιοχή ήταν μια ιδιαίτερη γειτονιά με μικροκαταστήματα, νοικοκυρόσπιτα και πορνεία. Ολα μαζί.
Ηξερα ότι αυτό που αναζητούσα θα το έβρισκα, κατά πάσαν πιθανότητα, καθώς η αγγελία που με είχε παρακινήσει να φτάσω μέχρι την οδό Ψαρών ήταν μία διαφήμιση μιας νεότευκτης, το 1936, πολυκατοικίας.
Ηθελα να δω αν πράγματι υπάρχει ακόμη, σε τι κατάσταση ήταν και ποια ήταν σήμερα η ατμόσφαιρα του δρόμου. Η παλιά αγγελία μάς πληροφορούσε ότι στην πολυκατοικία αυτή ενοικιάζονταν «πολυτελέστατα διαμερίσματα εκ 3, 5 και 6 δωματίων μετά δωματίου υπηρεσίας, καλοριφέρ, θερμού ύδατος και ασανσέρ». Το τηλέφωνο επικοινωνίας είχε πέντε αριθμούς.
Την είδα να λάμπει στο φως, γιατί η ώρα που έφτασα ήταν πρωινή και ο ήλιος χάιδευε όλη την καστανή επιδερμίδα της. Τη βρήκα σε καλύτερη κατάσταση από όσο είχα φανταστεί, αλλά δεν την περίμενα τόσο μεγάλη, τόσο καλοχτισμένη και τόσο όμορφη. Είχα μπροστά μου ένα ωραίο δείγμα του αθηναϊκού μεσοπολέμου.
Η γωνία Ψαρών και Βίκτωρος Ουγκώ είναι, κατά μία έννοια, μία πύλη στην ιστορική συνοικία του Αγίου Παύλου, στα όρια του Μεταξουργείου. Αλλη μία περιοχή της παλιάς Αθήνας που είχε έναν καθαρόαιμο αστικό και μικροαστικό χαρακτήρα με μία ιδιαίτερη γλυκύτητα και συμπαθή ατμόσφαιρα. Επιζεί σε ορισμένα σημεία. Αλλά μπροστά μου είχα ένα θαυμάσιο δείγμα αθηναϊκής πολυκατοικίας, η οποία ήταν ήδη 80 ετών. Μου έκανε εντύπωση η οργάνωση της πρόσοψης επί της Ψαρών. Αριστερά και δεξιά της εισόδου εξέχουν γεμάτα χάρη τα έρκερ, και στην εσοχή υψώνονται τρεις παράλληλες σειρές με τέσσερα παράθυρα η κάθε μία. Οι πυργοειδείς απολήξεις στον τελευταίο όροφο και στους εξώστες, ιδίως τους γωνιακούς, σπάνε τον μεγάλο όγκο και δίνουν σε αυτήν την πολυκατοικία προσωπικότητα.
Ηταν μία ευχάριστη έκπληξη, η οποία εντάθηκε όταν είδα ότι επί της Ψαρών (προς την ονομαστή οδό Φαβιέρου) διασώζονταν δίπλα στην πολυκατοικία δύο ωραία παλιά σπίτια με εκλεκτικιστικό διάκοσμο.
Mπορούσε κανείς να φανταστεί την πυκνότητα και το ύφος της προπολεμικής συνοικίας.
Σε αυτήν τη γωνία, όπου ο Βίκτωρ Ουγκώ συναντά τα μαρτυρικά Ψαρά, με συνειρμό στους «Les Orientales», υπάρχει το μέτρο μίας Αθήνας που είχε το βλέμμα στο μέλλον. Αυτή η πολυκατοικία, π.χ., όπως και τόσες άλλες πριν από τον πόλεμο, επένδυαν στο αύριο. Είχα προσπεράσει και την ερειπωμένη πολυκατοικία στη γωνία Αγίου Κωνσταντίνου και Νικηφόρου. Τουλάχιστον η γωνία της Ψαρών ήταν πιο τυχερή. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε δρόμο του Κολωνακίου ή στη Φωκίωνος Νέγρη. Αλλά εκεί που την είδα μού φάνηκε πολύ αληθινή. Και εξόχως αθηναϊκή.
____________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου